John Dave Pacheco, General Santos City / Malungon, Sarangani Province John Dave B. Pacheco graduated from the Lagao National High School in General Santos City, where he was supreme student government president from 2020 to 2021. A Tagakaulo, his roots are in Malungon, Sarangani Province. He was a semi-finalist for the 3rd Lagulad Prize and a finalist for the Sulat Sox poem writing competition, which led to the publication of his work in Cotabato Literary Journal. Currently, he is a peer educator, an HIV/AIDS advocate, and a member and officer of the Sarangani Writers League.



Transistor


Ang aking buhay: kanlungan sa kulungan.

Ang tainga ko ay nakaniig sa labi ng radyo.
Nakikinig sa hindi nagtitipid
na bunganga ng mga komentaristang
naghahatid ng mga ulo ng balita
sa sangmagdamagang takbo ng panahon
sa riles ng mga kagila-gilalas
na pangyayari ng lungsod. Ngunit sa isang tao
ako lubos nahumaling
sa radyong ito na nagsasapelikula 
ng mga paslit na inip 
at mga kirot ng guniguni. 

Pinagmamasdan ang mga katawang lupa ko
noon pa
na bahagi ng pagbangon at iba pang
mga naibulsang pagkamangha at paglaho,
sa pag-ibig, buhay, pakikibaka,
landasin na walang hihigit, sasapat.

Nang minsan ay hindi ko naiwasang kiligin
at napaso ang dila
sa bagong saing na mais
dahil sa pagpapalitan ng matatamis na linya ng magkasintahan
tuwing ala una y media
sa sinusubaybayan kong drama
kasabay ang huntahan ng mga kundiman
mula sa wayang ng paligid.
Doon ay sinasayaw ako sa isipan 
ng magkayakap na asawang nadako sa Cotabato.

Araw-araw kong pinagsisisihan ang pagpili
ng unang pag-ibig,
kaysa pangarap na landasin.

Sinuka ko lahat.

Ito marahil ay tawag
ng sariling silindro ng anino
sa pagsusunog ng sariling balat sa balat 
ng kinahihindikang pag-ibig.
Akala ko ay ganoon ang pag-ibig: niyebe
ang magpapayakap ng dalawang
nilalamig na puso ayon sa k-drama. Mali.
Lamig ang gagawa ng siwang sa puso.

Pag-ibig na tulad ng sanaysay
na sinasalaysay ang mga danas sa pagsulat
habang nandiyan ang kalungkutang nakasubaybay,
kung paano mo isinisulat gamit ang kutsilyo
ang mga kalungkutan sa iyong balat,
tagos sa kaluluwa,
walang hihigit, sasapat.

Hindi ko tarok kung nakalaya ba ako sa sumpa
sa ganitong tinatawag na pagdahop
sa pag-iisang dibdib ko sa sundalo. Alam kong
nagsusunog siya ng bangkay. Ngunit baka kaisa rin niya ako
sa sumpa ng kaniyang mga paa na nagsisilid ng kamay
ng mga nakikibaka sa hungkag na kahon at nagbubusal
ng mga tambol ng paglaban.

Akala ko ang pag-ibig sa isang alagad 
ay paghapon ng sarili sa katahimikan
ganoon pala ang isang pagpapahirap ng sarili 
sa putok at himutok ng ‘di mahagilap na panlilinlang. 

Mali ang akala ko: may wakas ang pag-ibig. 
Hindi lang sa sarili. Walang hihigit, sasapat. 

Hanggang dito na lamang.
Maraming salamat sa pagbasa ng aking kwento.

Lubos na gumagalang,
Delia