Romalyn Ante is a Filipino-British, Wolverhampton-based, poet, essayist, and editor. She is the author of the debut collection Antiemetic for Homesickness (Chatto & Windus, 2020). She was recently awarded the Jerwood Compton Poetry Fellowship.
Mahal, maningning ang London. Ang River Thames sa tapat ng Westminster Palace ay tila kalangitan sa gabi – nagkikintaban, animo’y pinilakang balahibo ng mahiwagang adarna. Ang mga sinaunang gusali, kay tatayog, kay lalapad. Mga arkitekturang ladrilyo ay mamula-mula at malabnaw na gatas – singgara ng mga bulaklak na bato sa ilalim ng dagat ng San Juan. Mahal, walang bitak ang mga daan ng London. Ang mga pulang bus ay kay kikinis ng takbo, at ang bintana’y walang isang ukit ng alikabok, sumasalamin sa mga bilugang ilaw ng mga gusali. Ang labas ng Harrods na kumukupkop sa rebulto ni Princess Diana at Dodi na nagtatampisaw sa tansong agos ay pagkarangya: saklob ng mga bumbilyang tila sansinukob na alitaptap – may mga bandera ng iba’t-ibang bansa, iniuugoy ng simoy ng nagtagpong Taglagas at Taglamig, yaring simoy na tumutuyo sa gamot-pawis ko, pinapalitan ng halimuyak ng matcha at sigarilyo, at mga siksik na halakhak-kalye. Ngunit ang totoo, Mahal, madilim ang langit ng London. Malamang dahil makislap na ang lupa. Sabi ng iba, walang panglaw ang ’di masisilaw ng London. Ngunit, nang tingalain ko ang Victoria Memorial, ay lumagpas ang aking tanaw sa ginintuang buka ng mga pakpak-estatwa. Hinahanap ko ang liwanag na tanglaw mo sa ating munting dampa – kung saan tayo nagbabangi ng mais at namamapak ng mangga’t bagoong-isda – iyong ating buwan na laging kinukubli ng mga ulap ng London.
At kahit isumpa mo ang bulkan sa hilaga hindi ko pa rin maaalala ang iyong mukha. At kahit hanguin mo ang mga bituing itinapon ng mapanghimagsik na ulap ng kahapon, hindi ko pa rin mababakas ang amoy ng kapeng barako na iyong pinapakuluan sa kalawanging kalan t’wing bukang-liwayway. Palagi ka na lang abot-tanaw, sinusuyo ang langit na kulay ube at makopa, hinihintay ang papel na magdadala sa ’yo sa kabilang bayang nagsisiksikan sa kislap. Hindi mo ba alam? Nalimot na rin kita— at duon sa dampa ng pangako at pagbibiro kung saan pinabayaan kong tangayin ng hangin ang burdado kong panyo, aking napagtanto ang pagkakaiba ng kabutihan sa pagsuyo. Ang mga dahon ng bayabas na nakapagpagasgas sa bango ng iyong tinig ay pinagsisilaban ko na. At ang bangko sa kanlungan ng kamatchile kung saan mo ginigiling ang mga butong-kape ay naaagnas na. Pawang mga ipot ng ibon at manok na lang ang nagpapaningning sa kawayang marupok.